Vandaag zat er iets heel belangrijks bij de post: mijn CAA Medical Certificate!! Daar wacht ik al ruim drie weken op. Zonder dit certificate zou m’n avontuur geëindigd zijn, maar nu kan ik gelukkig verder.

Na drie regenachtige en koude dagen is vandaag de zon weer doorgebroken. Ik sprong meteen op de fiets om mijn post op te halen in de stad en om nog wat boodschapjes te doen. Ik had geen haast verder, dus ging even rustig op het stadspleintje zitten. Post doornemen (Do, bedankt voor de kaart!), tussen de oudjes, in ‘t zonnetje een banaan opeten, want ik had nog 10 km terugweg fietsen voor de boeg. Toen werd ik aangesproken door een meisje met een blocknote. Ze was van de krant en had een fotograaf bij zich. Ze stelde verschillende mensen allerlei korte vragen en aan mij vroeg ze wat mijn lievelingslied is. Ik antwoordde: Remember the promise you made, van Cock Robin. Want tja, ‘t gaat over onvoorwaardelijke liefde… De fotograaf schoot een paar plaatje van een breed lachende Pauline en toen waren ze al weer verdwenen; op naar ‘t volgende slachtoffer. Ik ben benieuwd of dit nieuws de krant van Rotorua haalt. Zou wel lachen zijn!

Vanaf overmorgen is onze instructeur weer terug en pak ik ‘t vliegen op. Ik denk dat ik dicht bij een solovlucht zit, tenminste dat roept iedereen om me heen. En met de medische goedkeuring in da pocket staat niets me meer in de weg. Ik moet er alleen nog niet aan denken….erg eng.. Tot die tijd vul ik mijn dagen met het leren van Air Law, oftewel oersaaie luchtvaartwetgeving. Zoals de meeste theorie tot nu toe: niet echt moeilijk, maar je moet er wel tijd aan besteden.

Ik denk er ook over om toch maar binnenkort een sprong te wagen met de jongens van de Sky Dive-club hiernaast. Nu is ‘t nog mooi weer en ze vragen telkens wanneer ik nou eens meega. Ik hoop op een fors gereduceerde prijs, want eigenlijk vind ik ‘t te duur voor een beetje extra adrenaline. Aan de andere kant: vanaf 12.000 ft uit een vliegtuig duikelen (met parachute, wel te verstaan) doe je waarschijnlijk ook maar 1x in je leven. Met de piloot heb ik afgesproken dat ik in ieder geval een keertje op de co-piloot-stoel mag meevliegen. Zo doen wij dat, piloten onder elkaar… Ook hier weer: gewoon vragen en meestal zeggen de mensen ja.

Over zes weken begint de vakantie met Joris, ik kijk er enorm naar uit! Het prachtige zuidereiland verkennen met z’n tweeën, en samen veel tijd doorbrengen. Hoewel ik nu ook al een goede tijd beleef en bijzondere dingen doe, streep ik toch elke ochtend weer dankbaar een dagje op mijn kalender af. Aftellen tot half april, ‘t kan me niet snel genoeg gaan!