Gisteren was een mooie dag, in meerdere opzichten. De dag begon met een sms van joris: ‘ben je online? Ik heb een webcam geregeld.’ We hebben ruim een uur zitten kletsen en ik werd blij van de gekke bekken en brede glimlachen die hij me liet zien. Maar t blijft raar om op deze digitale manier te communiceren. Doe mij maar live.

Vervolgens in één keer door naar t de vliegles. Mijn hoofd was nog bij t gesprek, dus ik moest mezelf even toespreken. Concentratie & focus! Wonderlijk genoeg lukte dat ook nog. Het was regenachtig en laaghangende bewolking, dus niet het ideale vliegweer. Maar ach, dat moet ik nou toch wel kunnen hebben. En ik kon t hebben! Gisteren lukte het me om mooie approaches te maken die eindigden in een redelijke steady hover, met daarna een aardig rustige take-off. En dat in regen en wind, ik was trots op mezelf.

Toen we terugwaren op de vliegschool had Makoto niet veel te te voegen, behalve de mededeling dat we morgen (lees: vandaag) Autorotation gaan oefenen. Dat is simpel gezegd: motor uit en proberen te landen. Gloeps..! Tja, het hoort bij de mogelijke dingen die kunnen gebeuren, en dan is t wel fijn als je weet hoe je toch enigszins beheerst kunt landen met ‘the shiny side up’.

Het schijnt dat dit de laatste oefening is voordat je mag gaan solo vliegen. Solo? Ik? Nu? Het schijnt ook dat iedere leerling bij ongeveer 8 tot 10 vlieguren denkt dattie t nooit zal leren, en vervolgens bij 13 tot 15 uur solo gaat. Zo snel kan t gaan. Het schijnt tevens dat elke leerling denkt dattie er niet klaar voor is, stikzenuwachtig is en dat t de grootste kick is die je voorlopig meemaakt als je de solo eenmaal gedaan hebt. Ben ik daar benieuwd naar?!

Makoto vertrekt zondag voor een week naar Australië en Blair is ook t land uit. Beide instructeurs niet aanwezig, dus ik vermoed dat mijn solo nog een week op zich laat wachten. Misschien maar beter…

Na de vliegles gisteren ben ik met het studieboek op ‘t terras gaan zitten (de regen was weggetrokken) en heb drie hoofdstukken geleerd. Lekker opgeschoten, het volgende examen kan ik misschien al volgende week doen, heb ik bedacht. Vervolgens de hardloopkleertjes aangetrokken en met Faithless over de MP3-speler er flink de vaart ingezet; 5 km in 25 minuten. Best aardig voor een meisje, haha. Op een houten steigertje aan t meer met ondergaande zon deed ik mijn rek-, strek- en yogaoefeningen, bedankte de regie daarboven voor deze mooie dag en ging naar huis. Een hele grote bak groene salade gegeten en met de Lonely Planet NZ naast mijn hoofdkussen in slaap gevallen.

Afgelopen zondag was ook zo’n leuke dag, waarin ik de Fire Security van het vliegveld en een HU-1 van de Royal New Zealand Air Force (RNZAF) ontmoette . Die HU-1 (legerheli) stond op t vliegveld hiernaast, dus ik er naar toe. Ja, als je niets vraagt…, ze komen niet aan de deur vragen of ik belangstelling heb, ja toch? De piloten gingen even een hapje eten, maar ik moest maar aankloppen bij de brandweer, over een uurtje zouden ze terug zijn. Dus ik aangeklopt. Welkom binnengelaten en voordat ik t wist, zat ik in de bluswagen en werd t straalkanon gedemonstreerd. De brandweerman legde van alles uit, de technische details vlogen me om de oren en grappig genoeg snapte ik t ook nog allemaal. (Goede opleiding bij brandweer Gouda genoten. Bedankt jongens!) Vervolgens moest ik in de patrouilleauto plaatsnemen, want t was tijd voor de runway inspection. Wel eens over een landingsbaan gereden in een auto, met een groot shotgun aan je enkels? Ik wel, ook dat was een aparte ervaring. De shotgun is om vogels ‘weg te jagen’, niet voor verdwaalde toeristen. De man legde van alles uit over de verschillende soorten en kleuren lampen die rondom de landingsbaan te zien waren, hoe dat werkte etc. Ook weer goed om te weten.

Na de uitgebreide excursie door de brandweer, volgde een warme ontvangst door de RNZAF. Ze stonden zich net in de overalls te hijsen toen ik aankwam (lees: in d’r ondergoed), dus dat was een aparte eerste kennismaking. Iedereen lachen, heb ik weer. Nou ja, het ijs was gebroken en ik werd aangemoedigd om vooral in de cockpit plaats te nemen en goed rond te kijken. Een van de piloten legde de metertjes uit (waarvan ik er best wat herkende) , wees op een navigatiekaart aan hoe ze zometeen gingen vliegen (het luchtruim zit bijzonder in elkaar, vliegtechnisch) en demonstreerde de nachtkijkers die ze op hun helm bevestigden. Interessante boel en hele relaxte gasten. De jongens hier op de vliegschool waren de volgende dag best jaloers op me, maar ja, hadden ze ook maar moeten langsfietsen.

Vandaag zijn we gestart met enige vertraging. Er lekt al enige tijd olie uit de gearbox, en die is zojuist bijgevuld. Voorlopig kunnen we weer even. Ik ga nog een bakkie koffie maken en me op de autorotatie voorbereiden. Good luck!