Op vrijdagmiddag 25 januari was ‘t zover: vertrek naar New Zealand. Ondanks gedegen planning en voorbereiding was t toch nog hals-over-kop vertrekken. Voor ‘t gemak liet ik mijn paspoort en ticket op tafel laten liggen, maar ik kwam er gelukkig achter voordat we de Komijnsteeg uitreden… Tijdens de rit naar Schiphol nog eens goed tegen Joris aangekropen, nu het nog kon. Laurine en Michel hielden voorin de stemming er goed in.

Aangekomen op Schiphol bleek de vlucht naar Londen geannuleerd. Oeps! Ik werd omgeboekt naar een andere vlucht, maar dat betekende wel direct vertrekken. Dat viel tegen, want we wilden het afscheid-nemen graag nog een beetje rekken. En Nico, Helmine & Finn waren onderweg naar Schiphol, om uit te zwaaien. Dat zat er nu niet in. Al snel was het afscheid nemen daar. Moeilijk en onwerkelijk, maar onvermijdelijk.
Het stomme is dat we vervolgens van 18.00 tot 19.00 uur in een stilstaand vliegtuig hebben zitten wachten op toestemming voor vertrek.

De reis was lang (ruim 36 uur) maar rustig. Van Londen naar Hongkong, naar Auckland en vervolgens naar Rotorua. Blair (eigenaar van de vliegschool en instructeur) verwelkomde me op Regional Airport Rotorua met een brede glimlach en een petje van Astral Helicopters. Hij bracht me naar ‘t appartement boven de hangar (hier huur ik een kamer), direct aan de landingsbaan van t kleine vliegveld. Er is alleen overdag vliegverkeer en slechts een paar vluchten per dag. Deze omgeving zorgt voor een stimulerende sfeer van luchtvaart en avontuur. Ik zie allerlei soorten vliegtuigen om me heen als speelgoed uitgestrooid, van Cessna’s tot Boeing 737’s en een verdwaalde Hercules, en uiteraard helicopters. Vergezeld van de bijbehorende van brullende motoren in diverse toonsoorten. Helemaal echt!

Ik ben hier nu vier dagen en het is easy life, hoewel ik toch de hele dag bezig ben. Om een uurtje of zeven wakker worden, tegen negen uur op de vliegschool (minder dan een minuut lopen) en kijken hoe laat ik vandaag ga vliegen. Voor de rest vooral ervaring uitwisselen (= koffie drinken & koekjes eten) met medestudenten (Joe en Steve) en andere bezoekers, uitleg van de theorie, pre-flight en studeren in de boeken. Dit alles in een zomers klimaat van 26-30 graden, dus lekker op blote voeten lopen en hele dag de zonnebril op m’n knar. Precies zoals ik ‘t me voorstelde.

Het is een voordeel om zo dicht bij de bron te wonen en verblijven. Een nadeel is dat ik niet in de buurt van de stad zit en dus niet nabij winkels etc. De eerste dagen werd ik uitgenodigd bij mensen en kreeg een bord eten voorgezet. Vandaag had ik koekjes als avondmaal, want ik zag geen kans om naar de winkel te gaan. Daarvoor moet ik een lift naar de stad (6 km) regelen. Ik wil een fiets!. Een fiets hier betekent overigens een mountainbike met vette banden en een dik frame, helm verplicht. In ieder geval stoer!

De mensen zijn ontspannen en lachen graag, iedereen spreekt elkaar met de voornaam aan, easy going. Overal word ik voorgesteld, of mensen stellen zichzelf voor, gevolgd door een brede glimlach en de woorden ‘welcome to New Zealand’.  Blair heeft aardig lopen opscheppen over zijn buitenlandse studenten (Joe komt uit Ierland). De stad Rotorua echter is niet bijzonder en de locale bevolking is weinig welvarend. Dat is duidelijk te zien op straat, en het aantal ‘natives’ (oorspronkelijke bewoners, de Moari’s) is relatief hoog. Dit brengt wat werkeloosheid, spanningen en hangjeugd met zich mee. Niets nieuws vergeleken met Gouda…
Rotorua staat bekend om de onaangename odeur van de nabijgelegen zwavelbronnen. En ja, dat is waar. Raar luchtje, hoewel ik ‘t vandaag amper geroken heb. Of ik begin er aan te wennen, of de wind stond de andere kant op. Ik houd ‘t op het laatste.
De omgeving is prachtig; een groot meer, heuvelachtig terrein begroeid met prachtige groene bomen en varens. Vrijstaande houten huisjes en huizen met opritten en veranda’s liggen verspreid tegen de heuvelwanden. Op maximaal 1,5 uur rijden naar zowel het oosten als ‘t westen kom je bij de zee uit, waar toffe (surf)stranden zijn. Mijn huisgenoot Tony is een enthousiaste mountainbiker (en powerboatracer), hij heeft al aangeboden om me mee te nemen op zijn volgende mountainbike tocht. En er schijnt een bos hier vlakbij te zijn, met allerlei aangegeven wandel-, hardloop- en mountainbikepaden. Hoog tijd om die te gaan uitchecken!