Gisteren heerlijk gevlogen, goede vooruitgang gemaakt. Ik oefende weer eens een rondje landen & opstijgen en dacht: ‘wat als de instructeur er nu niet naast zou zitten, dan zou ik t alleen moeten doen’. Dat leek me een aardig uitgangspunt, dus ik ging er helemaal voor. En wat gebeurt er: in één soepele beweging de landing ingezet en stoppen in de hover… Een korte stilte in de cockpit en toen hoorde ik over mijn koptelefoon: “That was your best landing ever Pauline”. Thank you… een groots gevoel.

Na deze ervaring had ik vandaag helemaal zin in de les. En je raadt t al: t werd niets. Het vliegen gaat lekker, alle vliegbewegingen en landen/opstijgen gaan goed, maaar oooohw dat stomme hoveren. Ik krijg t maar niet voor elkaar om t toestel volledig stil op 1 plek te houden. Soms lukt t eventjes en dan raakt t weer uit balans. Ik ga ’schommelen’ en krijg t amper gecorrigeerd. De instructeur heeft al zitten kijken wat ik verkeerd doe. Maar omdat het om zulke kleine bewegingen gaat, is dat niet te zien eigenlijk. Waarschijnlijk ben ik telkens een fractie van een seconde te laat met corrigeren, en dan wordt de schommelbeweging steeds groter. Logisch, snap ik … maar ik wil dit wel kunnen!! Hoog frustratiegehalte.

Morgenochtend om 09.00 uur stap ik in de heli om alles op de hover-oefening te zetten. Weerbericht: blue sky, 22 graden en nauwelijks wind. Mooi zo, dat moeten we hebben. De instructeur is t met me eens: ik zit volledig op schema met 16 uur vliegtijd, alles gaat goed, alleen dat laatste stukje controle in de hovering. Nou ja, dan weet ik tenminste zeker dat ik niet gek ben.

En wat betreft mijn zoektocht naar een eigen fiets; ik heb er eentje gevonden! In de krant stonden wat ‘garage sales’ aangekondigd = mensen houden een rommelmarkt bij hen thuis, met overbodige kleding, speelgoed etc. Dus ik ging een paar van die adressen langs, wat op zich best lachen is want je komt nog eens ergens. Maar geen fiets in de aanbieding. Ik vroeg of ze iemand wisten die een fiets te koop zou hebben. Toen werd ik aangesproken door een ouder echtpaar. Ze hadden de fiets van hun zoon in de garage, deden ze eigenlijk niets mee. Of ik interesse had? Ja hoor, ik loop wel even mee. Kom ik bij een prachtig Engelse cottage met dito tuin vol bloemen in alle kleuren. De fiets in kwestie was een stevige sobere mountainbike met een lekke achterband, maar ook met een verhaal. Hun zoon had half Azië met die fiets doorkruisd en hij was er zelfs mee naar Basecamp Everest geweest. Deze -overigens enorm hartelijke- mensen hebben zelf ook heel wat van de wereld gezien. Voor de fiets wilden ze niets hebben. Ik moest er zelf maar een nieuwe achterband voor regelen, en als ik straks weer NL zou gaan en dan geen bestemming voor de fiets heb, dan geef ik ‘m maar weer terug. Deal! Voor nog geen 25 dollar heb ik een fiets, met karakter.

Ze heten Ross en Cherrie, allebei zo’n 75 jaar oud, maar dat zou je ze niet geven. We hebben ruim een uur gezellig zitten kletsen en mevrouw in kwestie vertelde dat ze graag ook eens een sky dive zou maken. Nou dat komt goed uit, want dat wil ik ook! En als ik zin had in een wandeling rond de meren, dan moest ik maar bellen, want dan zou ze met me meegaan en de mooie plekken laten zien. Maar langskomen voor gewoon een kopje thee is ook altijd goed. Waar vind je nog zulke geweldige mensen? Ik denk dat ik binnenkort graag gebruik maak van haar aanbod.

Maar eerst t examen van aanstaande vrijdag afhandelen. Oersaaie Air Law met van die rottige details en cijfertjes en geneuzel. Zal blij zijn als ik dat achter de rug heb… Toch ga ik nu eerst lekker van de zondagmiddag genieten, met 25 graden, mild briesje en verder geen verplichtingen vandaag!